18 MART ÇANAKKALE DENİZ ZAFERİ 

VE ŞEHİTLERİ ANMA GÜNÜ

           

Onca genç (Anzak) askeri...

Ne uğruna vatanımıza geldi?

Herhangi bir Avustralyalı

Bilir miydi Çanakkale’nin adını?

Yahut da saf bir Anadolu ninesi

Anarak eski bir hadiseyi,

Uzak ellere gönderir mi torununu?

Ancak saldırıdan kurtarmak için Anadolu’yu.

Göze alır her fedakârlığı. Çünkü bu ulusun ilkesidir inanır.

Ve “Ya istiklal ya ölüm” der.

Feda eder kanını işgalci acımasız gençlere. Sahip olmaktır onun ilk ve son dileği. Girdiği yeri sömürür. Sanır ki her zaman kolay olur o iş “Çanakkale’den geçiş öyle değildir.” Denir. Saldıranlar umdular.

Ama yanıldılar başaramadılar.

Beklemedikleri yenilgi ve sert bir dirençle karşılaştılar. Bu tepki ile büyük kayıplara uğradılar. Bütün ulus genç, yaşlı, kadın, erkek atılım yaptı. Bu bir başlangıç oluyordu.

Gazi Mustafa Kemal Atatürk idaresinde vatan için göğüs göüse çarpışarak şehit olanların sayesinde bugün bir bağımsız Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmakla ve kurucumuz olan Atatürk’le övünüyoruz.

Bu ulusa göstermesin Ey Rab öyle bir acı daha.

Yaşasın Cumhuriyetimiz huzur içinde ileriye.

Fakat ya o genç Anzak askerleri, bilmeden savaşın gerçek nedenini öldüler başka ihtiraslar uğruna. Vatanlarından, ailelerinden de uzakta yalnız, vatanını koruyanların karşısında yabancı toprakta, 103 yıl geçti aradan o savaştan beri.

Ve Atatürk’ün yürekten dediği gibi can veren Anzak askerleri de kaynaştılar. Huzur içinde yatıyorlar yan yana. Evet aradan bir asır geçti. Üç yıl fazlası var. Şehitlerimiz unutulmuyor.

Şimdi (21’inci) yüzyıldayız. Yine onlar için göz yaşı döküyoruz. Ama ne yazık ki, dünya henüz uluslar arasında savaşları durduracak, kan dökülmesini önleyecek çareleri uygulayacak kadar olgunlaşmadı. Her toplumun koşulsuz uyacağı barış yasaları üretilemedi.

Çünkü insan hırsı; sevgi, şefkat, birlik beraberlik gibi barışı getirecek duyguların önüne geçiyor. Oysa, insanlığın geride bırakacakları mutluluğun yumuşak ve tatlı sesi, en iyi müzik kompozisyonu olabilir.