KARARTILI YILLAR

(1937) SENESİ. Dünyayı tedirgin eden birçok olayın başlangıcıydı. Yılın yarısı geçmişti. Avrupa huzursuzdu. Ekonomik ve politik çekişmeler ortaya çıkıyordu. Ufukta savaş tehlikesi vardı.

Vatanda ise Atatürk’ün: “YURTTA SULH, CİHANDA SULH” ilkesi ile, (Hatay) problemi çözülmüştü. Artık Türkiye’nin bir vilayeti olmuştu. O büyük insanın öngörüsü kanıtlanmıştı. Böyle heyecanlarla (1938) yılına girildi. İlkokul bitirme sınavına hazırlanıyorduk. Ancak sıkıntılar peş peşe geliyordu. Çok üzücü olay ise, (Atatürk Hasta) haberiydi. Radyoda yayınlanan sağlık raporu endişeyle izleniyordu. Tedavi sonuç vermiyordu.

Okullar Eylül’de açıldı. Ekim sonra Kasım. Ulusumuzu mateme boğacak, dünya tarihini etkileyecek acı kayıp yaklaşmakta.

10 Kasım 1938. Sabah saat dokuzu beş geçiyor.

Bütün yürekler, bu unutulmaz yeri doldurulmaz, büyük insanın vefatı ile yanıyor.

Sevgili ATATÜRK! Vatan sana minnettar… Bu içten gelen bir teşekkürdür.

Zaman durmuyor.(1939) geldi bile…

Ne yazık ki, silah üreticilerinin kişisel gelirleri ve ülkelerle devletlerin daha geniş çıkarları için başlatılan savaşlar sona ermiyor. (1939) da patlayan “İkinci Cihan Harbi” altı sene sürdü.

Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombasıyla (1945)’de sona erdi. Milyonlarca cana mal olan bu kıyım, acaba kime ders oluyor.

O dönem, Türkiye olarak biz , (İsmet İnönü ve Kabinesi)’nin başarılı yönetimiyle savaşa girmedik. Fakat o felaket yıllarına kıyasla yaşanan sıkıntılar, korkular bir hiç gibiydi. Gençler başkaları uğruna ölmemiş, ordumuz bölünmemiş, vatanımız harp olmamıştı. Kişisel boyutta en büyük sarsıntı eğitimimizle ilgiliydi. Okulumuz değişmiş, arkadaşlardan ayrılmıştık.

1942 yılı da korkuluydu. İstanbul konumu bakımından sakıncalıydı. Yaz için gerek güvenlik, gerekse aile beraberliğini koruma adına uygun semtler aranıyordu.

Şehire yakın, bir kırsal bölge seçilmeliydi. İçerenköy, Kozyatağı gibi. Oralarda, yeni yapılmış, çevrede köy yaşamını sürdüren ailelerin yaşadığı yerler vardı. Bulunan ev iki katlıydı. Ön yüzünden, üstten bahçeye inilen, geniş bir merdiven yapılmıştı. Bina yeterli, etraf tenha ve sakindi. Bahçede yetişmiş çamlar, meyvalar vardı.

Akşam sessizliği çökerken. Bazen ağıllarına dönen ineklerin çıngırak sesleri aksederdi. Ara sıra garip baykuş çığlığı içleri titretir. Ötüşen kuş sürüleri yuvalarına dönerdi. Esintiye göre koyunların kendilerine özgü kokuları duyulurdu.

Hava kararınca sokaktaki gaz lambası, görevli elindeki uzun meşaleyle yakılırdı. Yol solgun ışıkla aydınlanırdı. Bir seferde, bomba sanarak gündüz vakti, bahçedeki çama düşen yıldırımdan korktuk. Kuzenimizin kuzusu “sadık”’ın zıplaya zıplaya merdivenden inip çıkmasına güldük…

Savaşın dehşeti içinde gülmeyi unutanlar vardı. Avrupa kan ağlarken, İstanbul ve yurtta karartma uygulanıyordu. (1944)’te Suadiye’de tren istasyonunun ardındaydık. Şimdi inanılmaz. O semtler kırsal alandı. Her an savaşa itilebilirdik. Zaman zaman alarm verilip, siren çalıyordu. (1945) te atom bombası ile son verilen vahşete “savaş bitti” diyebilir miyiz?

Artık (2017) yılındayız. Gerideki kara dönemden bugüne bakınca, hiç ders alınmadığının kanıtı, çok yazık…