KUTLAMALAR

Semavi Dinler tarafından kabul edilmiş Ramazan, Kurban, Noel ve Hamursuz gibi bayramlar dışında, kutsal diye önerilmiş hiçbir özel gün ve tarih olmadığı belirtiliyor.

Ancak  topluluklarda yer almış Kandil, Aşure, Nevruz, Şükran Günü, Yeni Yıl ve Anneler, Babalar, Öğretmenler Günü gibi seçilen günler de olduğu bir gerçek.

Böyle kutlamaların sosyal bakımdan yakınlaştırıcı, birleştirici, duygusal yararlar getirdiğine ve devam etmelerinin iyi olacağına inanıyorum.

Fakat bunlara fanatik yorumlar eklememek, saplantıya dönüştürmemek yine insanların sorumluluğu...

Bahşedilmiş en büyük mucizelerden biri olan akıl başa alınmak koşuluyla yapılan kutlamalar yaşama neşe katan ümit ve anlam sunan olaylar...

Çocukluğumdan beri aile ortamımızda ve çevremizde kandiller kutlanırdı.

Akşam olunca komşu çocuklar ellerinde mumların aydınlattığı

kağıt fenerle kapıları çalar:

‘Yağ parası, mum parası’

Akşam oldu, kandil parası’

diye mani söylerler, harçlık toplarlardı...

Böyle günler ay takvimine bağlı oldukları için değişik mevsimlerde de olurdu. Herkes kandili tebrik eder, büyüklerin elleri öpülür, hayırlı dualar edilirdi. Artık yok.

Bizim ailemizde doğum günleri de kutlanırdı. Toplantı yapılır, çaylar içilir, tatlı, tuzlu şeyler ikram edilir, hediyeler verilirdi. O gün doğan için sevildiğini bilmek büyük mutluluktu.

İleri yıllarda torunlarımın doğum günlerinden pastalarını evde elimle değişik şekillerde yapmaya çabalamak beni hiç yormadı. Aksine canlılık kattı.

Küçüklüğümde de, Yılbaşı’na giriş hep bizim evimizde kutlanırdı. O zaman yuvalarda konuk ağırlamak zahmet sayılmıyordu. Anneannem, annem, teyzelerim gençtiler. Hevesliydiler. Misafirler için yapılacak çalışmalarda herkese iş düşüyordu.

En zor işlerden biri ise, o akşam evde bulunacak her bireye yetecek sayıda çeşitli değerde hediyeyi bulup, alıp, piyangoya koymaktı.

Yeme içme, gülme söyleme dışında, tavla, tombala, bazı kağıt oyunları gibi eğlencelere katılan büyüklerimiz yanında biz çocuklar gülmek kıkırdamak için bahane arıyorduk. Belki de toplantının sonunu beklemeden uyuyup kalıyorduk. Böylece, diğer aile birimleri, Yıl Başı’nın bizde olmasını doğal sayar olmuşlardı.

Meğer aradan seneler geçmiş!..

Ailemizin çınarı anneannem vefat etmiş. Annem ve teyzelerim orta yaşa gelmişler...Yılbaşı ilk defa evimizde, kimse çağrılmadan kendi aramızda kutlanıyor.

O beraberliği özleyen aile grupları yavaş yavaş sıraya girip, sene başı kutlamalarının, kendi evlerinde de yapılmasını öneriyorlar.

İşte bu gelişme sonucu daveti yapan her aile grubu kutlamalara bazı yenilikler kattılar. Fakat bütün enerjisiyle almayı sürdüren teyzemin getirdiği çeşitli değerde formdaki objeleri, içlerindeki şeyleri belli etmeyecek şekilde paketleme işi, artık genç bir anne olan bana kalmıştı. Hepsini sürpriz olarak davete götürüyorduk.

Paketler açıldıkça bazı yüzler güler, bazıları hediyelerini aralarında trampa eder, bazıları da kahkahalar atardı. Bunlar artık gece 24’de çekilecek Milli Piyangonun hiç değilse amortisi çıkması dilekleriyle sona ererdi.

Şimdi yeni gelecek 2017 yılının bütün dünya ülkelerine ve uluslara barış, huzur, sağlık ve ‘İNSAN’ olma kavramını benimseme ideali getirmesini en içten duygularla yakarıyorum.