MERHAMET

Ne kadar önemli bir kavram.

Sadece insanlara özgü bir duygu olarak da nitelenebilir. Elbette, hayvanlarda da his , sevgi ve sadakat var. Ama biliçsiz.

Ancak merhamet, sömürüye en çok hedef olan bir vasıf.

Ne yazık ki, faydalı davranışlara neden olması gereken bir nitelik, yine insan görünümlü yaratıklar elinde amaca ulaşamıyor.

“Acaba aldatılıyor muyum?” kuşkusuna düşüren olaylar ortaya çıkıyor.

Bunların bazıları örgütlü bile olmuş! İyi niyetle yapılan yardımlar yerini bulmuyor.

Yine eski günlere dönersem toplum içinde benimsenmiş, korunmuş bazı kişiler vardı. Örneğin onlardan biri Fatih Semti’nde dolaşan, kendisine “Asker” denmesinden hoşlanan zararsız bir bireymiş. Ben kendim de “İsmail” adında bir adamcağızı anımsıyorum. “Anne, on pa (para)” diye gezer, verenden alır, ama arsızlık yapmayan bir insandı. Fakat iyi yürekli anneanneciğim, köşe başında oturan, bir ayağı kesik dilencinin, geç saatte koltuk değneklerini eline alıp koşturduğunu görünce çok şaşırmıştı.

Zamanla bu işler de vicdansız yaratıkların ticaret alanı oldu. Zavallı, kimsesiz çocukları, aciz hastaları, kendileri sakat ederek dilendirdikleri ortaya çıktı. Ben de, evimizin önünden geçen, dizlerine meşinler geçirilmiş, ellerindeki takunyalarla yerde sürünen adamın gerçekten perişan mı, yoksa canavar yaratıkların o hale getirdiği bir gariban mı, diye kuşkuluydum.

Ancak, Vefa Lisesi’nin karşısına düşen , cami hayratından bir binada yoksullara yemek dağıtılırdı. Oradan yemek alan, seksensekiz yaşındaki, onurlu insan,

“Öksüz Ayşe Hanım” adıyla anılan Trakya’lı nineyi ve onun gibi nice değerli, inançlı, sabırlı kişileri saygı ve rahmetle anıyorum.

Merhametin kişisel ise gizli kalmasını dilerken, kurumlaşmış yardımların iyi yönetilmesi amaç oluyor sanırım.

Herkese, bilinçli, sağlıklı, mutlu bir ömrü, “Yurtta ve Cihanda barış” ilkesine uyarak, birlik içinde geçirmesini ummak isterim.